شرح زندگی نامه سید ابولقاسم موسوی از ذاکران و مرثیه سرایان و از بزرگان سادات شهرستان جیرفت وبخش سارد

در آسمان فضیلت و تقوی، ستارگان فروزانی طلوع میکنند که گمشدگان راه ضلالت را به شاهراه فطرت، هدایت می­نمایند؛ شخصیتهای بزرگی که وارث علوم انبیای عظام ـ علیهم السلام ـ هستند. اینان بهترین و درخشنده­ ترین ستاره­گان تابنده آسمان هدایت در زمان غیبت­ اند که منظومه عقاید و افکار دینداران را در مسائل مذهب و مکتب حیات بخش و انسان ساز جعفری رهبری می­کنند.

شاید به همین جهت است که پیامبر گرامی اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ ، بیش از هر پیام آوری، پیروان مؤمن خویش را به تحصیل علم و دانش صحیح و هدفمند امر نموده است و قرآن در میان سایر کتب بیش از همه، علم و علما را ستوده است. قرآن کریم در آنجایی که می­فرماید: [هَلْ یَسْتَوِی الَّذینَ یَعْلَمُونَ وَالَّذینَ لایَعْلَمُونَ][1]، بین دانشمندان و غیر ایشان امتیازی آشکار دیده است و بلکه به مفاد آیه شریفه [اَلَّذی خَلَقَ سَبْعَ سَمواتٍ وَ مِنَ الْاَرْضِ مِثْلَهُنَّ یَتَنَزَّلُ الْاَمْرُ بَیْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا...][2]، علم و معرفت و آگاهی را علت خلقت جهان عُلْوی و سفلی قرار داده است.

بی شک وجود مبلغ با اخلاص، واعظ متقی و دلسوز، روحانی والامقام، سلالة السادات حضرت حجة الاسلام والمسلمین آقای حاج سید ابوالقاسم موسوی جیرفتی طاب ثراه، از آن گوهرهای دینی بود. اینک شرح حال کوتاهی از این مبلغ با اخلاص و فاضل را به پاس ارج نهادن به خدمات دینی و خالصانه اش ذیلا می­آوریم:

تولد و زادگاه سیّد

حاج سید ابوالقاسم موسوی، در سال 1316 شمسی در یکی از روستاهای کوهستانی شهرستان جیرفت به نام «فراش ساردوئیه» و در خاندان روحانی و متقی دیده به جهان گشود. پدر بزرگوارش سیّد نعمت اللّه، از روحانیان مخلص و از روضه خوانان و روضه دانهای متقی و پر آوازه منطقه جیرفت به شمار می­رود. پدر و نیاکان این سیّد بزرگوار، همگی از شخصیتهای روحانی و فداکار بوده­اند. جدّ اعلای این بزرگوار به نام آقا سیّد باقر، از سادات متقی و اهل کرامت بوده که هم اکنون مزارش در همان روستای خوش آب و هوا و کوهستانی «فراش ساردوئیه» زیارتگاه اهالی محترم شهرستان جیرفت و برخی از شهرهای همجوار مانند بافت و رابر و نیز مورد احترام مردم آن سامان می­باشد. در زمانهای سابق، مردم در هنگام هجوم امراض عمومی و واگیرداری مانند وبا و طاعون به سادات موسوی ـ که سادات اصیل و ریشه دار این دیار به شمار می­روند ـ پناهنده می­شدند و در حقیقت این سادات جلیل القدر و متقی مأمن و پناهگاه مادی و معنوی اهالی این سامان به شمار می­رفتند.

زمان مهاجرت این سادات جلیل­القدر به این منطقه مشخص نیست؛ ولی آنچه که معلوم و مشخص است اینست که آنها در چند قرن متمادی در این منطقه زندگی کرده و اغلب آنان سمت روضه خوانی و ارشاد و هدایت مردم را عهده­دار بوده­اند.

نسب شریف سید ابوالقاسم موسوی با 22 واسطه به امام همام موسی ابن جعفر ـ علیهما السلام ـ می­رسد و امروز خاندان بزرگی را با نامهای موسوی، حسینی، طیّبی و.... در شهرستان جیرفت تشکیل می­دهند که برخی از اشخاص برجسته معنوی آن سامان از همین شجره طیّبه هستند و مشغول خدمات دینی می­باشند.

تحصیل

سید ابوالقاسم در اوج حکومت ظالمانه رضاخان متولد و در سن کودکی قرائت قرآن و خواندن و نوشتن را از محضر پدر بزرگوارش آموخت. وی در سن شانزده سالگی به حوزه علمیه جیرفت آمد و علوم دینی را در این شهر به خوبی فرا گرفت.

مهم­ترین اساتید سید ابوالقاسم موسوی بعد از پدر بزرگوارش ـ که در واقع اولین استاد و مربّی تعلیم و تربیت وی بوده است و قرآن و علوم مقدماتی را در نزد وی آموخته است ـ دو عالم و روحانی برجسته و والا مقام شهرستان جیرفت بودند:

یکی از ایشان حضرت آیة اللّه مصحفی طاب ثراه بود که این روحانی جلیل القدر با دایر کردن حوزه علمیه کوچکی در جیرفت، موفق به تربیت و پرورش مشتاقان علوم الهی گردید. آیةاللّه مصحفی عالمی متعهد، با اخلاص، روشنفکر و در میان مردم آن سامان دارای محبوبیت فراوانی بود. وی با استقبال و پذیرایی از چهره­های روحانی و شخصیتهای تبعیدی در زمان حکومت ستمشاهی، یاد و خاطره نیکی از خویش باقی گذارده است؛ به گونه­ای که مقام معظم رهبری در سفر اخیرشان در شهر جیرفت از این عالم بزرگوار به شایستگی یاد کرده و از خدمات وی تجلیل فرمودند. سید ابوالقاسم موسوی اغلب دروس حوزوی را در شهرستان جیرفت و در نزد آن عالم ربانی و بزرگوار فرا گرفته است.

استاد مهم دیگر ایشان مرحوم آقا سید محمّد رابری ـ که از عالمان متعهد آن دیار بوده است ـ می­باشد.

سیمای اخلاق

مرحوم سید ابوالقاسم موسوی بیش از پنجاه سال تمام، به صورت شبانه روزی، مشغول فعالیت و خدمت دینی و اجتماعی و تبلیغی در شهرستان جیرفت بود. وی دارای سجایای اخلاقی فراوانی بوده و از ویژگیهای خاصی برخوردار بود که به برخی موارد اشاره می­شود:

1. محبوبیت

این سیّد جلیل القدر، در میان مردم شهرستان جیرفت، دارای مقام و منزلت ویژه­ای بوده است. دوستداران و ارادتمندان وی که همواره از محضر گرم و شیرین او بهره­ها برده­اند، خاطرات فراوانی از آن بزرگوار به یاد دارند. محبت و محبوبیت ایشان نزد مردم شهرستان جیرفت ـ در زمان حیات این مرد بزرگوار ـ به قدری زیاد بود که برخی از آنان برای مرتفع شدن گرفتاریها، اعتقاد فوق العاده­ای به ایشان داشته و نذورات و هدایای فراوانی به وی اهدا می­کردند.

سید ابوالقاسم، گفتاری شیرین و استوار و لحن مخصوصی در روضه خوانی همراه با چشمانی اشکبار داشت. سخنان وی، مشتاقان فراوانی داشت و حتی اهالی روستاهای دور افتاده مقید بودند که حتی المقدور، از انفاس قدسی معظم له بهره­گیری کنند. مردم جیرفت بسیاری از مشکلات خود را به ایشان اظهار داشته و معظم له هم، با سعه صدر و متانت، گره از کارهای مردم باز می­کردند و حتی بعد از رحلت آن مرحوم، مردم برای حل گرفتاریهای خود، برای ایشان نذر کرده و حاجات خویش را از وی می­گیرند.

2. عشق و ارادت به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام

مهم­ترین سرمایه معنوی این روحانی والامقام، عشق و ارادت وی به خاندان عصمت و طهارت ـ علیهم السلام ـ است. خالصانه و خاضعانه به آن خاندان بزرگوار خدمت می­کرد و با گفتار و عمل خویش، مردم را به عملی ساختن فرامین، دستورات و نواهی آنان سوق می­داد. این پیر غلام خاندان پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ ، در تمام عمر شریف و با برکت خویش، عاشقانه منبر می­رفت و مستمعان را با بیانات جذاب و شیرین خویش بهره­مند می­ساخت.

آقای غلامرضا روشان، داماد معظم له نوشته است:

«سید ابوالقاسم موسوی، بدون اغراق از بهترین روضه خوانان و واعظان شهرستان جیرفت بود. بیشترین منابر این شهر و روستاهای این منطقه به ایشان تعلق داشت، و عجیب اینکه وی در این کار، بسیار حساس عمل میکرد و در وقت تعیین شده خود را به مجلس میرساند. نظم و انضباط عجیبی در کارهای ایشان خصوصاً در جلسات روضه خوانی حکمفرما بود.

مردم هنگام روضه خوانی ایشان، سراپا گوش بودند و بسیاری از بیماریهای صعب العلاج مردم این دیار، در موقع توسّل و روضهخوانی ایشان منجر به شفا و بهبودی می­گردید. خود او هم موقع گرفتاریها، متوسل به خاندان عصمت و طهارت می­گردید؛ خصوصاً شفای فرزند گرامی خود حجة الاسلام سیدمحسن موسوی را با توسل عجیب خویش به حضرت ابوالفضل ـ علیه السلام ـ ، در یک جلسه گرفت. ایشان در اوایل انقلاب اسلامی، با وجود ناامنی منطقه، مقید بود که حتماً در جلسات مذهبی شرکت کرده و حتی به روستاهای دور و نزدیک ـ که بسیار خطرناک هم بود ـ می­رفت و هیچ ترس و وحشتی به خود راه نمی­داد و معتقد بود که ما نباید صحنه را برای حضور دیگران خالی کنیم.»

دختر ایشان، سیده بتول موسوی می­نویسد:

«پدرم برای برگزاری مراسم عزاداری سالار شهیدان، گاهی اوقات در هوای گرم جیرفت، چندین کیلومتر راه را پیاده می­رفت. او محبوب دلهای تمامی مردم این منطقه بود، از روحیات بالایی برخوردار بود، در مردمداری مهارت ویژهای داشت و تأثیر بسیار عجیبی در مردم و اعتقادات آنها و جلب توجهشان به سیره انبیاء و ائمه ـ علیهم السلام ـ گذاشته بود.»

3. عشق به روحانیت

وی به خاطر عشق به روحانیت موفق گردید فرزندان خود را در مسیر روحانیت و خدمتگزار مردم این منطقه قرار دهد. دو نفر از فرزندان ذکور ایشان ادامه دهنده راه پدر بزرگوارشان هستند.

4. اوصاف اخلاقی

دختر گرامی ایشان به برخی خصوصیات اخلاقی و اجتماعی پدر بدین صورت اشاره کرده است:

«شجاع و دلیر بود، هیچ گونه تبعیض بین افراد خانواده قرار نمی­داد، مهربان و با عطوفت بود، درب منزلش برای همیشه برای مراجعین باز بود و با روی گشاده و سعه صدر با مردم سخن می­گفت و سخنان آنان را می­شنید، همیشه معطر و خوشبو بود. خوش گفتار و خوش محضر و خوش ذوق بود و ظاهری آراسته و لباس تمیز و چهره­ای نورانی داشت. در این اواخر عمر بسیار با نهج البلاغه، و منتهی الآمال مأنوس بود. به مردم احترام می­گذاشت و گرفتاریهای آنان را به اندازه توان و قدرت خویش برطرف می­ساخت. با رفتار و گفتارش مردم را علاقه­مند به خدا و دین خدا می­کرد. از صفاتی مثل دروغ، غیبت و سایر رذایل اخلاقی به شدت اجتناب داشت؛ به طوری که من هیچ گاه یاد ندارم که پدرم، حتی به عنوان شوخی و مزاح، سخن دروغی گفته باشد. از غیبت کردن و شنیدن غیبت متنفر بود و اجازه نمیداد که دیگران در حضور ایشان غیبت کنند و احیاناً اگر کسی غیبت می­کرد با ناراحتی مجلس را ترک می­کرد. کودکان را بسیار دوست داشت و با آنان بازی می­کرد و به آنها هدیه می­داد.»

رحلت

این روحانی والامقام در مهرماه سال 1378 شمسی دعوت حق را اجابت کرد و مرغ روحش به عالم بقا پرواز نمود. قبر مطهرش در بهشت زهرای شهرستان جیرفت، زیارتگاه دوستان و عاشقان خاندان عصمت و طهارت است و مردم این دیار کرامات زیادی را به وی نسبت می­دهند.